kabuslarla uyandım.kosarak odadan cıktım.su ictim.geri dondum.biliyorum ki tekrar uyusam yine gelecek.uyumamayı tercih ettim eski bir atasözünü dinleyerek.sonra sızmısım.ter icinde uyandım.gunes fena vuruyor sabahları yatagıma.geceyi aklıma getirmemeye calıstım.nefesim kesiliyordu aklıma geldikce.kimin ahını aldın dedi adam.kimsenin dedim.kimin ahını alabilirim diye gun boyu dusundum.bulamadım...
bir gece sonra aynı zamanlarda annecik fenalastı.tansiyonu dusmus.babam aniden uyandırdı beni.yerde yatıyordu annem.beni gorunce iyiyim korkma dedi.dondum kaldım.sogukkanlı olamadım.( hep bunla övünürdüm halbuki ) sonra kendine geldi annecik.aklımda bu gibi durumlarda ne kadar cararesiz oldugum geldi.kim anneyi o saatte doktora yetistirebilecek,evden asagı inmek 5 dakika surer.taksi duragı 10 dakika ( kosarak ), hastane 5 dakika,tam tesekkule ihtiyacın olsa 20 dakika ( gece ise eger , gunduz 1 saat) yasam bu kadar ince bir iplige mi bağlı...caresizsin...cok bunaldım...cok yoruldum...cok üstüme geliyorsunuz...
